Kirsten, 26 jaar (Hersentrauma)

In april 2007 ben ik begonnen met een neurofeedbackbehandeling. Tien jaar daarvoor had ik hersenletsel opgelopen tijdens een ongeluk. Omdat mijn toestand niet verbeterde, heb ik RVA ingeschakeld. Nu, 3 maanden na mijn behandeling, voel ik me een stuk beter. Mijn situatie was niet wanhopig. Ik woonde op kamers, studeerde en was actief lid van een studentenvereniging. 

Tegelijk voelde ik me vaak wel wanhopig, want alles wat ik wilde doen bracht enorme draaikolken van gedachten met zich mee. Dit leidde tot besluiteloosheid en zoog mijn energie weg. Vaak kwam ik thuis van college zonder dat ik nog puf had om boodschappen te doen. Tegelijk had ik een slecht besef van tijd en ook mijn geheugen liet het vaak afweten. Dit betekende dat als ik uitgerust was en het weer wat beter ging, ik me weinig meer kon herinneren van de momenten van geestelijke afwezigheid. Als ik dan mensen sprak vermaakte ik me wel. Want ik had altijd allerlei ideeën in mijn hoofd die ik met hen probeerde te delen. Ook al kwamen die dan vaak over elkaar heen getuimeld uit mijn mond en was er soms geen touw aan vast te knopen. In wat anderen mij vertelden kon ik ook niet veel lijn ontdekken, laat staan dat ik daarop kon reageren. Het is bijzonder frustrerend te weten dat dit de realiteit is voor veel mensen met niet-aangeboren hersenletsel, een realiteit die men moet accepteren. Daarom kan ik moeilijk begrijpen hoe het mogelijk is dat ik deze behandeling op mijn pad heb gevonden en ik hierdoor weer bij mijzelf ben teruggekeerd.

Wat is er in die veertig neurofeedback behandelingen veranderd?

De belangrijkste verandering is dat ik nu scherp en alert ben, in plaats van vaag en afwezig. Ik kan vaak adequaat reageren op wat er in mijn omgeving gebeurt. Doordat ik meer energie overhoud kan ik mij beter afzijdig houden wanneer ik problemen of spanningen tegenkom. Mijn gedachten laten zich sturen, en als ik in een gesprek mijn mening wil laten horen, heb ik daar woorden voor. Hoewel ik me nooit gerealiseerd heb dat het een probleem was, kan ik me nu beter concentreren. Ik heb minder moeite met de beperkingen die inherent zijn aan het mens zijn.

Beter zelfbeeld om door een ringetje te halen

Concreet betekent dit dat ik ook flexibeler ben geworden in het omgaan met klachten die niet verdwenen zijn. Ik heb nog steeds moeite de juiste woorden te vinden om me uit te drukken. Ook ben ik heel soms nog te makkelijk afgeleid en heb ik weinig zelfdiscipline wat mijn studie betreft. Maar dat laatste is een algemeen probleem bij studenten. Tegelijk heb ik veel minder problemen met planning. Voorheen had ik weinig hoop op het vinden van een goede baan op mijn niveau, terwijl ik momenteel zelfs overweeg om toch mijn studie te vervolgen tot Master of Arts. Ik heb nu een positieve verwachting van de toekomst, overzicht over mijn situatie en verantwoordelijkheden en een zelfbeeld om door een ringetje te halen.