Bij ADHD blijken de neurotransmitters dopamine en norepinefrine/noradrenaline in bepaalde delen van de hersenen slecht te functioneren. Hierdoor ontstaan problemen met de overdracht van zenuwprikkels. Dus uit balans! Sterk vereenvoudigd kun je zeggen dat er in de hersenen twee belangrijke mechanismen zijn:

1. het activeren van zenuwcellen (excitatie). Hier reageren zenuwcellen op prikkels uit de omgeving.
2. het afremmen van zenuwcellen (inhibitie). Hier reguleren de zenuwcellen het teveel aan excitatie.

Natuurlijke filter is niet actief genoeg om prikkels te verwerken

Gebleken is dat bij mensen met ADHD het inhibitiesysteem niet actief genoeg is: het natuurlijke filter dat omgevingsprikkels hoort te onderscheiden in onbelangrijk, misschien belangrijk, belangrijk en zeer belangrijk functioneert nauwelijks. Het gevolg hiervan is dat de persoon zich niet kan concentreren op hetgeen op dat moment van belang is, omdat hij/zij actief reageert op vrijwel alles wat hij/zij waarneemt: geluiden, beelden, geuren, temperatuur enz. Het klinkt paradoxaal, maar ADHD’ers worden hyperactief door inactiviteit! Dat dit door de persoon zelf, maar ook voor de omgeving als bijzonder vervelend wordt ervaren is evident.

Ook bij mensen met ADD is waarschijnlijk de balans verstoord tussen het activerend en het remmend systeem in de hersenen. Alleen is hier geen sprake van een structurele inhibitie. Bij ADD’ers schijnen prikkels juist niet voldoende door te komen; zij vertonen namelijk geen kenmerken van hyperactiviteit. Enkele van de mogelijke oorzaken zijn:

1. Het remmend systeem werkt te sterk.
2. Het activerend systeem werkt onvoldoende.
3. Er is geen optimaal evenwicht tussen de twee systemen.

Hersenstructuur

Neurochemie is niet het complete verhaal. Wetenschappers hebben ook structurele onregelmatigheden ontdekt. Men gebruikte bij een onderzoek MRI (Magnetic Resonsance Imaging) om het totale hersenvolume in beeld te brengen van 57 jongens met ADHD (in de leeftijd van 5-18 jaar) en 55 gezonde controlejongens.

Deze ontdekte een afwijking in de hersenstructuur. Het rechterdeel van de hersenen – met name de prefrontale cortex, was bij ADHD-jongens meer dan 5 procent kleiner. De prefrontale cortex (in de voorhoofdskwab, precies achter het voorhoofd) wordt gezien als het opdrachtcentrum.

Normaal gesproken is de rechterhersenhelft groter dan de linker-, maar de ADHD-kinderen, als groep, hadden ongewoon symmetrische hersenhelften. “Deze subtiele verschillen die worden aangetroffen in het groepsonderzoek, beloven veel te kunnen gaan vertellen in toekomstig familie, genetisch en behandelingsonderzoek naar ADHD.

De nieuw – geconstateerde aanwijzingen kunnen de sleutel zijn naar de oorzaak van ADHD. Dit kan erop wijzen dat gebeurtenissen in de baarmoeder de normale ontwikkeling van asymmetrie in de hersenen beletten en dat dit een oorzaak van ADHD is.

Er zijn dus aanwijzingen dat belangrijke gebieden in de rechterhersenhelft kleiner zouden zijn, maar uit andere studies blijkt dat de bloedtoevoer naar de frontale delen van de hersenen onvoldoende is. Om optimaal te kunnen functioneren, hebben actieve hersengebieden extra bloed nodig. Bij ADHD’ers zouden deze delen daardoor minder goed werken.

Orde, structuur, rust, ritme en regelmaat in de hersengolven.

Bij klachten als concentratieproblemen is het brein echter onvoldoende in staat om te schakelen naar de gewenste hersenactiviteit. Neurofeedback leert je hersenen om de verschillende situaties beter in te schatten. Door je hersengolven te trainen ten opzichte van elkaar en deze in balans te brengen ontstaat er rust, orde, structuur en helderheid in je hoofd.

Neem gerust contact op voor meer balans in je  hersenen!